Od miłości do obojętności tylko jeden krok...

Kilka dni temu rozmawiałam z Chadową o tym jak bardzo jestem zakochana w Uwodzicielu.
Byłabym w stanie oddać wszystko: moich znajomych, przyjaciół, rodzinę, wszystko, co mam, żeby tylko - pisałam jej - móc z nim być na stałe. mieć go przy sobie.
I to jest tak, jak w piosence Bajora:

I nic nie powiem jej, broń Boże,
Nie powiem nic umyślnie,
Bo póki milczę to ją mnożę,
gdy wyznam - wszystko pryśnie.
Więc nie wyśpiewam mej miłości
Niech nie wie co się dzieje
I nieświadoma swej piękności
Niech w myślach mych pięknieje.
(...)
Może kiedyś po latach
Jednak szepnę nieśmiało:
"Kiedyś, tamtego lata,
Strasznie panią kochałem"
A ty przerwiesz w pół zdania
Me wyznania zabawne:
"I ja pana kochałam,
wtedy latem, i dawniej."
I nic prócz małej chwilki żalu
Nie złączy nas kochana
W tym dziwnym życiu, śmiesznym balu 
Miłości niewyznanych(...)

Prosiłam go kiedyś, abyśmy nie mówili sobie o uczuciach względem siebie, bo to tylko utrudnia. Po tym jak powiedział, że mnie kocha. I cieszę się, że to zrobiłam. To by tylko potęgowało nieszczęście. Pocieszam się tym, że to tylko uczucie, a uczucia mijają. 

Tego dnia, gdy z nią rozmawiałam te uczucia były tak intensywne, że aż mnie roznosiło od środka. Nie potrafiłam sobie poradzić. W pewnym momencie już widziałam jak mu następnego dnia robię awanturę o to, że... ma czelność istnieć?

Gdy rano zadzwonił, zaproponował spotkanie. Moja miłość przerodziła się już w złość i poczucie krzywdy. Uciekłam od tematu mówiąc, że dam mu znać popołudniu. Po pewnym czasie doszłam do wniosku, że muszę się spotkać i mu o tym wszystkim powiedzieć, bo biedak kompletnie nie wie, że coś jest nie tak, a ja dodatkowo się nakręcam.
Spotkaliśmy się. Byłam nijaka, czułam, że opanowała mnie... pustka? Bezsens? Dopiero pod koniec spotkania opowiedziałam mu o swoim wcześniejszym smutku, o tym, że uczucia do niego mnie przygniatają i o tym, że prawdopodobnie zaczyna się gorszy okres, czyli depresja. Nie znamy się od wczoraj, więc wiedział już z czym to się je.
"Jak ci mogę pomóc?" - zapytał.
Chwila ciszy, myślę co odpowiedzieć.
"Nie wiem"
Ale on wiedział, bo rzucił:
"Czułość, wyrozumiałość i cierpliwość?"
Lepiej być nie może.

Z tym, że moich intensywnych uczuć już nie ma. Zniknęły. I pomimo tego, że od wczoraj znowu czuję się dobrze to moja stoicka obojętność wobec niego została. Tak czasem mam. Dlatego nie udają mi się żadne związki.

Jak o tym powiedzieć partnerowi..?
Wiesz, teraz mam cię gdzieś, ale nie przejmuj się, bo za tydzień będę cię kochała do szaleństwa.