Pragnienie

Szpony

Elżbieta Szemplińska

Polub mnie taką, jaka jestem.

Nie próbuj zmienić, złamać, zgiąć.

Pozwól mi śmiać się, kłamać, tęsknić,

dobrą być czasem, często złą.

Pozwól mi wracać i odchodzić,

pozwól mi cierpieć, płonąć, krwawić,

ja tak już muszę, ja tak zawsze,

i wszystkie twoje prośby na nic.

To by tak dobrze było, pięknie,

i wtedy bym cię kochać mogła —

Skryj, miły, w kocie poduszeczki

twoje drapieżne szpony orła.

Pojawił się ktoś. Sprawia, że czuję się kobietą – piękną, zmysłową, uwodzicielską. Nieczystą suką bez serca. Bóg obdarzył mnie dużą wrażliwością i empatią, obdarzył mnie dobrem. Te dary zobowiązują, a ja walczę ze sobą, bo pragnę schować je do kieszeni. Jeżeli przegram te walkę, jeżeli postąpię wbrew wartościom, które wybrałam zranię swoje serce, ta rana zostanie do końca życia.

Jestem zła na Boga, że wsadził w kobiece serca pragnienia tak silne i sprzeczne, a równocześnie nadał wartości, które nie pozwalają iść na skróty w realizowaniu tych pragnień. Niektóre pragnienia zostaną do końca życia niespełnione jeśli chce się żyć wartościami danymi przez Boga. Czy jestem w stanie się na to zgodzić? Czy jestem w stanie poświęcić pragnienia mojego serca i zaufać, że Bóg ma dla mnie coś lepszego? Coś ciekawszego? Coś jeszcze bardziej fascynującego i ekscytującego?

Czy jestem w stanie poświęcić Bogu pragnienia, marzenia, które są sprzeczne z Jego miłością, a które mam od zawsze? Lepiej grzeszyć i żałować niż żałować, że się nie grzeszyło... To jest walka, to jest sedno. To największa próba w moim życiu. Nie wiem czy ją przyjdę. Nie wiem, który wilk wygra. Jak na razie karmię jednego i drugiego.

Jeżeli przegram te walkę będę pełna wstydu. Jednak przeżyje przygodę, która będzie ożywiać moje zmysły jeszcze długo.
Jeżeli ją wygram będę silniejsza w wierze, ale to pragnienie zostanie i obawiam się, że prędzej czy później przyjdzie kolejna i kolejna próba i to się nigdy nie skończy. Prędzej czy później przegram, bo pragnę przegrać.