Nie ma mnie dla nikogo

Schowałam się w swoim świecie i nikogo do siebie nie dopuszczam.
Rozmawiałam wczoraj z Przyjaciółką. Ona żyje pełnią życia. Wychodzi z domu, poznała mężczyznę, realizuje swoje pasje i marzenia, jest szczęśliwa. Podejmuje wyzwania, poznaje nowych ludzi, cieszy się tym. A ja co? Siedzę w domu z pijaną rodzinką, a gdy ktoś mnie gdzieś zaprasza to kombinuję tylko w jaki sposób mogę się z tego wykręcić.

Mam wrażenie, że każdy korzysta z życia i tylko ja jestem nijaka. Zastanawiam się dlaczego Przyjaciółka tak mnie kocha skoro jestem ucieleśnieniem nudy.

Nie ma mnie dla nikogo...

Nie ma mnie dla nikogo... 

Znasz to, nie? 

(...) 

Chcę mieć spokój 

W stresowych sytuacji 

Natłoku 

Jestem jak statek zadokowany 

W doku 

Od półtora roku 

Nikogo na widoku 

(...)

Badam grunt pod stopami

Gdzie mi kurwa z butami? 

To jak Koontz'a szepty 

Słyszane za uszami 

Wciąż sam jak palec 

To dobrze nie wróży 

Obcy jak ósmy pasażer podróży 

Milionami 

Na przestrzeni Ziemi rozsiani 

Obcują tu obcy wyobcowani 

Ludzie 

Co to ma być? 

Pytam 

Co to ma znaczyć? 

(...)

Panie i panowie

Są tacy co stają na głowie 

Tak jakby wszyscy byli w zmowie 

Do czasu aż sobie jeden z drugim uzmysłowi 

Jacy oni wszyscy są małostkowi 

Aż rzygać się chce 

Ten kto to wie kurwa 

Życie upstrzone jak gołębim gównem 

Bulwar 

Zrobi tak jak ja 

Pójdzie własną drogą 

Prócz cienia 

Nie ma mnie dla nikogo

Rozmawiałam też wczoraj z moją panią doktor. Poleciła mi zwiększyć Miansec z 30mg na 45mg (antydepresant) i gdyby coś się działo (głębszy dół lub wysoka górka) to mam znowu dzwonić. Cenię sobie to, że mam taką dostępną lekarkę. Normalnie musiałabym się zapisywać na wizytę, czekać, a potem jeszcze płacić za jej dwa zdania. A konsultacje telefoniczne mam za darmo. To naprawdę lekarka z powołania.