Piosenkowe wyznania

Kiedy nie potrafię wyrazić tego, co czuję, zwykle używam piosenek. Wtedy na ich podstawie mogę coś o sobie powiedzieć. Spróbuję tak zrobić teraz, ponieważ wiele rzeczy się we mnie kotłuje, a nie potrafię tego opisać.

Zacznijmy od utworu bez słów.

Ten utwór obrazuje mnie całą. Na przemian spokojnie i burzliwie, spokojnie i burzliwie, spokojnie i burzliwie... Skrzypce, czyli tęsknota za czymś nieosiągalnym, pustka. To tło mojego życia.

Tęsknię za Bogiem. Równocześnie jestem na Niego tak bardzo zła, mam tak wiele żalu... bo tyle się modliłam, bo tak bardzo chciałam, aby w mojej rodzinie coś się poprawiło, a On nic... Tylko ciężej i ciężej.

Ty, Panie tyle czasu masz 

mieszkanie w chmurach i błękicie 

A ja na głowie mnóstwo spraw 

I na to wszystko jedno życie. 

A skoro wszystko lepiej wiesz 

Bo patrzysz na nas z lotu ptaka 

To powiedz czemu tak mi jest, 

Że czasem tylko siąść i płakać 

Ja się nie skarżę na swój los 

Potulna jestem jak baranek 

I tylko mam nadzieję, że... 

że chyba wiesz, co robisz, Panie. 

Ile mam grzechów? któż to wie... 

A do liczenia nie mam głowy 

Wszystkie darujesz mi i tak 

Nie jesteś przecież drobiazgowy 

Lecz czemu mnie do raju bram 

Prowadzisz drogą taką krętą 

I czemu wciąż doświadczasz tak 

Jak gdybyś chciał uczynić świętą. 

Nie chcę się skarżyć na swój los 

Nie proszę więcej, niż dać możesz 

I ciągle mam nadzieję, że... 

Że chyba wiesz, co robisz, Boże. 

To życie minie jak zły sen 

Jak tragifarsa, komediodramat 

A gdy się zbudzę, westchnę - cóż 

To wszystko było chyba... zamiast 

Lecz póki co w zamęcie trwam 

Liczę na palcach lata szare 

I tylko czasem przemknie myśl 

Przecież nie jestem tu za karę. 

Dziś czuję się, jak mrówka gdy 

Czyjś but tratuje jej mrowisko 

Czemu mi dałeś wiarę w cud 

A potem odebrałeś wszystko. 

Nie chcę się skarżyć na swój los 

Choć wiem, jak będzie jutro rano 

Tyle powiedzieć chciałam ci 

Zamiast... pacierza na dobranoc

Równocześnie w tym całym żalu i złości tęsknię to nadziei jaką dawała mi wiara. Do radości, do poczucia bycia kochaną, do celu w życiu. Wspominam Światowe Dni Młodzieży - psychicznie czułam się wtedy kiepsko, miałam depresję, ale pamiętam jak tańczyłam do "tak tak Panie!". Ta piosenka mnie bardzo porusza, wypływa prosto z mojego serca.

Tak! Tak, Panie! Ty wiesz, że Cię kocham!
Tak! Tak, Panie! Przecież Ty to wiesz!

Byłam tam i tańczyłam z całej siły!

Jednak żeby do tego wrócić musiałabym zerwać z Uwodzicielem, a tego nie chcę zrobić. Chcę cieszyć się z każdego spędzonego razem dnia, odkrywać go za każdym razem na nowo.

Chciałbym się jeszcze powłóczyć z Tobą

Póki żyjemy i mam Cię obok

Zjechać z Tobą w dół po poręczy

Wspólnie się wyczołgać z nędzy

Schować szczęście tu pod podłogą

Zanim przyjadą i nas wywiozą

Zobaczyć razem niebo po burzy

Skoczyć w kałuże, żyć jak najdłużej

Siedzę na ławce, patrzę na słońce

Chyba już dzisiaj nigdzie nie zdążę

Chyba już nigdy nie będzie lepiej

Nie będzie dobrze, więc się nie spieszę

Chciałbym się jeszcze powłóczyć z Tobą

Póki żyjemy i mam Cię obok

Poznać wszystkie diabły, anioły

Elfy, strzygi i upiory

Błąkać się w obrazach świętych

Spędzić dwie noce u wiedźm przeklętych

Spotkać tego, co się boją

Boga ze zrudziałą brodą

Siedzę na ławce, patrzę na słońce

Chyba już dzisiaj nigdzie nie zdążę

Chyba już nigdy nie będzie lepiej

Nie będzie dobrze, więc się nie spieszę

Chciałbym się jeszcze powłóczyć z Tobą

Póki żyjemy i mam Cię obok

Złączyć się jednym przyjemnym dreszczem

Pochodzić razem nocą po mieście

Zimnym zachłysnąć się majem

Siedzieć i patrzeć na nasze tramwaje

Wypić z worka oranżadę

I wyprowadzić się na stałe

Siedzę na ławce, patrzę na słońce

Chyba już dzisiaj nigdzie nie zdążę

Chyba już nigdy nie będzie lepiej

Nie będzie dobrze, więc się nie spieszę 

Więc się nie spieszę

Więc się nie spieszę

Chciałbym się jeszcze powłóczyć z Tobą

Póki żyjemy i mam Cię obok

Póki żyjemy i mam Cię obok

Póki żyjemy i mam Cię obok

I w tym wszystkim czuję się tak bardzo samotna, że mam ochotę wykrzyczeć:

To może powiesz mi dlaczego znów do parku chodzę sam

Karmię gołębie, których nienawidzę

od początku źle zapowiadał się dzień

i nawet mój cień, i nawet mój cień był niewyraźny

kolejny raz się nie wyspałem, za dużo myślałem

o tym co było, nie mogłem zasnąć

powiedz mi jak to jest że do parku chodzę sam

karmie gołębie, których nienawidzę

trochę dłużej niż zwykle siedziałem,

piwo mniej smaczne, gitara nie stroi, nic nie jest jak zawsze

co się mogło stać ze mną tego ja nie wiem, jestem starszy

mądrzejszy czy głupszy? czas poznać siebie

powiedz mi jak to jest że do parku chodzę sam

karmie gołębie, których nienawidzę

nienawidzę

te słowa są banale wiem,

ale co mam zrobić gdy wciąż to samo: praca, nauka szkoła sen

w mojej głowie tylko jedno, trzeba gdzieś wyjść

odnaleźć sens to wiem na pewno

powiedz mi jak to jest że do parku chodzę sam

karmie gołębie, których nienawidzę

nienawidzę

nienawidzę

nienawidzę

bo nie