Stonowany luz, czyli o tych w Krakowie

Wszystko smakuje dobrze: jedzenie, rozmowy, dyskusje, sprzątanie, kąpiele, powietrze, muzyka, poezja... nawet modlitwa i wypełnianie własnych planów-obowiązków.

Czuję się tutaj dobrze, swobodnie, jak w domu. Współlokatorki są wspaniałe, opiekunka wspólnoty nas odwiedziła i zmotywowała do działania. Chce się żyć!

Poprosiłam Opiekunkę, aby pomogła mi szukać odpowiedzi na pytania i wątpliwości dotyczące wiary, które mnie nachodzą. Żeby pomogła mi zrozumieć, poznać, odnaleźć. Kiedy przypominam sobie jej twarz kiedy z nią rozmawiałam to czuję się spokojna. Jednak wiem też, że ona nie popuści, to jest kobieta, która działa. Dlatego wiem, że mogę na nią liczyć. Powiedziałam zarówno jej jak i współlokatorkom o moich chorobach - o depresji, nerwicy, o borderline. Wyjaśniłam o co chodzi, czym to się objawia i co wtedy może zrobić druga osoba, jak warto reagować. Nie wiedziałabym tego gdyby nie film Dwubiegunowej, w którym przeprowadziła wywiad ze swoim mężem. Jeśli to czytasz - dziękuję!

Wieczorem poszłam na spacer nad Wisłę, ponieważ płynie w mojej okolicy. Było ciemno, może nawet trochę strasznie... Ale było też wspaniale. Spacer to jeden z moich planów-obowiązków, które sobie ustaliłam na każdy dzień, aby się aktywizować. Wychodząc z mieszkania chciałam chodzić godzinę, choć sądziłam, że będę się męczyć tak długim spacerem. Szłam wiślaną aleją i miałam takie dziwne wrażenie, że właściwie to nie zmieniam swojego położenia, że idę w miejscu. To wrażenie było wywołane tym, że widok wcale się nie zmieniał: po lewej spokojnie płynęła Wisła, w której odbijały się światła kolejnych latarni, nad nią wisiał zimny, niewyraźny księżyc; po prawej ciągnął się jasny mur kontrastujący z zielenią trawy; przede mną ciągnęła się niekończąca się asfaltowa aleja z białą linią, której się trzymałam, a która oddzielała ścieżkę rowerową od strefy dla spacerowiczów. Naszła mnie tam refleksja, że może tak też jest w życiu? Wydaje mi się, że nic się nie dzieje, że nie ruszam z miejsca, ale tak naprawdę z każdym dniem idę naprzód..?

Odwiedziłam też św. Faustynę w Łagiewnikach, przywitałam się. W modlitwie zastanawiałam się czy ja mogę prosić Boga o to, aby pomógł mi zrozumieć... wiarę. Czy może powinnam wierzyć ślepo i nie zadawać pytań, przyjąć to, co jest? Zorientowałam się tam, że to strasznie głupie pytanie. Trzeba użyć rozumu, aby podjąć decyzję. Będę szukać i pytać jak dziecko - w końcu mamy stać się jak dzieci. No i to Bóg jest w nas sprawcą i chcenia i działania, więc moja modlitwa, w której proszę, aby sprawił we mnie chcenie też jest dobra.

Zmieniając temat... Przytłacza mnie to, że nie znam miasta. Dzisiaj zrobiłam sobie dzień na jeżdżenie komunikacją miejską i poznawanie tras, przystanków, możliwości przesiadek. Bardzo to było stresujące, w pewnym momencie nie wiedziałam jak mam się dostać do domu i gdzie ja w ogóle jestem. Byłam zdenerwowana i oczywiście zaczęła się hiperwentylacja. Na szczęście rozmawiałam w tym momencie z siostrą, więc odpuściłam sobie szukanie odpowiedniego przystanku, przystanęłam i wsłuchałam się w to, co ona mówi - to mnie uspokoiło. W takich momentach przytłacza mnie bardzo ilość ludzi wokół, te tłumy, które są wszędzie (szczególnie, że do Krakowa zjeżdżają się studenci, bo zaczyna się rok akademicki), samochody, które generują spory hałas i zupełnie nie zwracają uwagi na pieszych - jeśli nie ma sygnalizacji na przejściu dla pieszych to przejście trzeba zwyczajnie wymusić - w innym razie nikt cię nie przepuści.
To są minusy ostatnich czterdziestu ośmiu godzin, ale pewnie się do nich przyzwyczaję, a część - np. nieznajomość miasta - po prostu zniknie.

Jest dobrze, wspaniale, cudownie. Nawet Bóg stał się znowu bliższy. I równocześnie nie umiem się doczekać powrotu Uwodziciela z wakacji. Jest we mnie jakaś wolność.

Tylko tę wolność zakłóca jedna myśl: jak dupnie to ino roz.
Niepokoi mnie intensywność wszystkiego co odczuwam. Nie jest normalnie, jest euforystycznie i nie raz już tak było. Nie kończyło się to dobrze. Chadowa w dzisiejszej notce porównała się do Ikara, który leci w stronę słońca pełen siły i nadziei, a potem spada i rozbija się o ziemię, bo jego skrzydła się stopiły. U mnie też tak do działa.
Ale może tym razem będzie inaczej? W końcu nie mieszkam już sama.